The Theatre Bizarre Review

Το «The Theatre Bizarre» φέρει έναν απόλυτα δικαιολογημένο τίτλο. Κι αυτό διότι οι ιστορίες που το απαρτίζουν είναι πράγματι αλλόκοτες, ασυνήθιστες, ενώ κάποιες άλλες διαποτίζονται από σουρεαλισμό και μαύρο χιούμορ. Η ιστορία «κορμός» από την οποία προκύπτουν οι έξι αυτοτελείς ιστορίες, εκτυλίσσεται σ’ ένα θέατρο σε στιλ Grand Guignol όπου μια αποκρουστική αρσενική κούκλα δίνει «παράσταση» κατά κάποιο τρόπο σε μια επισκέπτρια που ακούει τις ιστορίες. Στην πορεία εμφανίζονται κι άλλες ανατριχιαστικές κούκλες που κάνουν το δικό τους κομμάτι ενώ κάτι ακόμα πιο τρομακτικό εξελίσσεται μέσα στο θέατρο που καλύτερα να μην ειπωθεί προς αποφυγή καταστρεπτικών spoilers. Αξίζει να σημειωθεί πως οι ιστορίες είναι σκηνοθετημένες από διαφορετικούς σκηνοθέτες στα ονόματα των οποίων ξεχωρίζει αυτό του μετρ των ειδικών εφέ/μακιγιάζ Tom Savini ο οποίος συμμετέχει κιόλας στην ιστορία που έχει σκηνοθετήσει (Wet Dreams). Ας δούμε τώρα τις ιστορίες μία προς μία επιχειρώντας και την αξιολόγησή τους.

The Mother Of Toads: Ένα ζευγάρι ταξιδεύει στα Πυρηναία της Γαλλίας όπου μια διαβολική μάγισσα με συμπάθεια στα βατράχια θα ξελογιάσει τον άντρα υποτάσσοντάς τον με τα ερωτικά ξόρκια της. Ωστόσο, η μάγισσα θα αποδειχθεί και επικίνδυνη έχοντας σατανικούς σκοπούς για το ζεύγος. Η ιστορία αγγίζει λίγο τον παγανιστικό μυστικισμό, κάνει μια σύντομη αναφορά στο Necronomicon του H.P. Lovecraft αλλά στέκεται σε χαμηλά επίπεδα, αδυνατεί να συντηρήσει το όποιο ενδιαφέρον και αφήνει πικρή γεύση στους θεατές. Δεν ξεκινήσαμε καλά.

Η πρώτη ιστορία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Clark Ashton Smith έχοντας μάλιστα και τον ίδιο τίτλο (Mother of Toads). Σ’ αυτήν χρησιμοποιήθηκαν τριάντα βάτραχοι.

I Love You: Στην δεύτερη ιστορία παρακολουθούμε την κυνική ομολογία μιας γυναίκας στον άντρα της σχετικά με τις απιστίες της. Η εξέλιξη όπως αναμενόταν δεν θα είναι καθόλου ήρεμη. Εδώ τα πράγματα βελτιώνονται κάπως, αλλά και πάλι φαίνεται πως κάτι λείπει. Ξεχωρίζουν οι ωμοί διάλογοι των δύο πρωταγωνιστών και το σοκαριστικό φινάλε.

Wet Dreams: Σ’ αυτή την ιστορία η φαντασία, τα όνειρα και η σκληρή (κυριολεκτικά) πραγματικότητα αναμειγνύονται αριστοτεχνικά από τον Tom Savini σε μια πολύ βίαιη ιστορία. Τα φρικτά όνειρα ενός σκανταλιάρη άντρα -που συχνά επικεντρώνονται στον τραυματισμό του γεννητικού του οργάνου- πόσο απέχουν από το να γίνουν πραγματικότητα; Ίσως όχι πολύ…Σ’ αυτό το segment μπαίνουν και οι πρώτες πινελιές σουρεαλισμού και μαύρης κωμωδίας, συμπληρώνοντας το αυξημένο gore και την εν γένει παρανοϊκή ατμόσφαιρα.

The Accident: Μητέρα και κόρη συζητούν με φιλοσοφικό προσανατολισμό για τη ζωή και το θάνατο με αφορμή ένα θανάσιμο τροχαίο ατύχημα. Πραγματικά πολύ πρωτότυπη και περίεργη ιστορία αλλά παραδόξως δένει καλά με το σύνολο και αφήνει χαμόγελα για την ποιότητά της και όχι φυσικά για το δυσάρεστο θέμα της που μας τσακίζει ψυχολογικά. Οι σκηνές του τροχαίου αποπνέουν μια φοβερή θλίψη, ειδικά αυτή του χτυπημένου ελαφιού που σφαδάζει στην άκρη της ασφάλτου με τη γλώσσα έξω. Η συγκεκριμένη σκηνή μάς κάνει την καρδιά περιβόλι αλλά αξιολογώντας συνολικά την ιστορία μακριά από συναισθηματισμούς διαπιστώνουμε μια καλοσκηνοθετημένη προσπάθεια, με δραματική ατμόσφαιρα, με πετυχημένη ανάδειξη του μακάβριου και καλογραμμένους διαλόγους μεταξύ κόρης και μάνας.

Vision Stains: Μια συγγραφέας και παράλληλα serial killer εισάγει στο ένα της μάτι με σύριγγα υγρό από τα μάτια των θυμάτων που ξεπαστρεύει με σκοπό να καταγράψει τις εμπειρίες τους στα σημειωματάριά της. Όταν όμως παίρνει υγρό από ένα αγέννητο μωρό κάτι πολύ άσχημο πρόκειται να της συμβεί. Σίγουρα η υπόθεση είναι εντελώς ψεύτικη αλλά ας μην ξεχνάμε ότι στην horror σκηνή πολλά παλαβά «επιτρέπονται». Η ιστορία περιέχει στοιχεία σουρεαλισμού και δράματος επιδεικνύοντας και έναν «ποιητικό» χαρακτήρα που είναι ευπρόσδεκτος και καθόλου παράταιρος. Το φινάλε αγγίζει κι αυτό με τη σειρά του το μακάβριο αφήνοντας την αίσθηση περί «δικαίωσης» των θυμάτων.

Sweets: Το κυνικό χιούμορ επιστρέφει σε μια ιστορία που ξεκινάει ανάλαφρα και χαβαλεδιάρικα αλλά καταλήγει σ’ ένα απίστευτα αιματοβαμμένο ξέσπασμα που θα σας καθηλώσει. Εδώ παρακολουθούμε την παρακμασμένη σχέση ενός ζευγαριού που σε όλη του τη ζωή επιδεικνύει ένα πρωτοφανές πάθος για την καταβρόχθιση γλυκών. Κάποια στιγμή όμως η κατάσταση θα ξεφύγει δραματικά καθώς τα γευστικά γούστα της γυναίκας φαίνεται πως άλλαξαν…Αλλόκοτη ιστορία και αυτή με εμφανή θεατρικό χαρακτήρα και όμορφα κουστούμια.

Μετά το πέρας των ιστοριών ολοκληρώνονται και οι αλλόκοτες εξελίξεις εντός του θεάτρου οι οποίες για το πιο έμπειρο μάτι είναι μάλλον προβλέψιμες αλλά σίγουρα ικανοποιητικές. Συνολικά, μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος από το «The Theatre Bizarre» το οποίο ξεχωρίζει εύκολα από τα φιλμ τρόμου της σύγχρονης εποχής λόγω του ιδιόμορφου χαρακτήρα του. Έχω την εντύπωση μάλιστα ότι δημιουργεί κάποιες προϋποθέσεις ώστε να γίνει ακόμα και μελλοντικό «cult» αρκεί να το πάρει χαμπάρι περισσότερος κόσμος και να εκτιμήσει την ιδιαιτερότητα του. Δύσκολο βέβαια αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Άλλωστε η ιστορία του cinema τρόμου έχει διδάξει να μην είμαστε ποτέ βιαστικοί…

Θετικά: Ατελείωτα λίτρα αίματος, πολλές σοκαριστικές σκηνές, η ποιητική φύση ορισμένων ιστοριών, πρωτότυπες και γοητευτικά αλλόκοτες ιστορίες.

Αρνητικά: Η αδύναμη πρώτη ιστορία, αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια, περιστασιακές στιγμές βαρεμάρας.

Συμπέρασμα: Αξιόλογη σπονδυλωτή ταινία τρόμου με ασυνήθιστες και πρωτότυπες ιστορίες που σοκάρουν κυρίως με την διογκωμένη βία που τις χαρακτηρίζει.

Βαθμός:

Gore: