Το «The Strangers: Prey at Night» έρχεται από έναν νέο και πιθανώς ελπιδοφόρο σκηνοθέτη (θα εξαρτηθεί από τις επόμενες δουλειές του), τον Johannes Roberts που μας πρόσφερε το συμπαθητικό φιλμ θαλάσσιου τρόμου με καρχαρίες «47 Meters Down» (2017). Όπως είναι εδώ και καιρό γνωστό, το παρόν φιλμ αποτελεί το sequel του «The Strangers» (2008), ενός αξιόλογου αλλά όχι και τόσο ιδιαίτερου φιλμ τρόμου home invasion λογικής.
Από τότε έχουν περάσει στη μικρή και μεγάλη οθόνη πολυάριθμα φιλμ τρόμου παραπλήσιου θέματος καθιστώντας την υποκατηγορία του home invasion κάπως παρωχημένη πλέον. Ενίοτε κυκλοφορούν ορισμένες πραγματικά σπουδαίες δουλειές στη συγκεκριμένη συνομοταξία όπως τα προπέρσινα «Hush» και «Don’ t Breathe» ανεβάζοντας τον πήχη αρκετά ψηλά.
Όπως συμβαίνει όμως σε κάθε δημοφιλή προσωρινά υποκατηγορία τρόμου θα υπάρξουν και οι ταινίες αμφιλεγόμενης ποιότητας που γρήγορα θα ξεχαστούν. Σ’ αυτή την περίπτωση ανήκει δυστυχώς το «The Strangers: Prey at Night» το οποίο δεν έχει τίποτα αξιομνημόνευτο να προσφέρει στη σκηνή και στην home invasion υποκατηγορία.
Παρουσιάζει ένα ταχύ μεν αλλά υπερβολικά τυπικό και προβλέψιμο αιματοκύλισμα με θύματα τα μέλη μιας οικογένειας που εγκαθίστανται σε ένα πάρκο με τροχόσπιτα για να μείνουν με κάποιους συγγενείς. Το μέρος όμως είναι έρημο και γρήγορα τα μέλη της οικογένειας θα ανακαλύψουν τον λόγο. Κάπου εδώ ξεκινάει ο αγώνας τους για επιβίωση και η νύχτα προμηνύεται άγρια και αιματοβαμμένη για όλους.
Ο ηθοποιός Lewis Pullman που εδώ υποδύεται τον γιο της οικογένειας είναι γιος του διάσημου ηθοποιού Bill Pullman.
Το «The Strangers: Prey at Night» είναι μια άνοστη και αδιάφορη ταινία τρόμου που χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ του είδους ακόμα κι αυτά που απαντούν ήδη από τη δεκαετία του ’80 όπως η υπεράνθρωπη δύναμη και αντοχή που επιδεικνύει ο φονιάς. Προσπαθεί να μας τρομάξει αλλά το καταφέρνει ελάχιστες φορές. Πουθενά δεν φτάνει σε δυναμικές εξάρσεις ικανές να μείνουν στη μνήμη για καιρό. Το shock value είναι απελπιστικά χλιαρό.
Οι χαρακτήρες είναι προχειρογραμμένοι και τετριμμένοι. Οι μασκοφόροι εισβολείς έχουν οπωσδήποτε τη χάρη τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καθιερωθούν ως κλασικοί στη σκηνή του τρόμου καθώς δεν διαθέτουν το απαραίτητο βάθος ούτε τη δυναμική για να αναδειχτούν. Το φινάλε προσπαθεί να κρατήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός τρίτου φιλμ αλλά το κάνει με αδέξιο τρόπο.
Μπορείτε λοιπόν να προσπεράσετε χωρίς ενδοιασμούς το «The Strangers: Prey at Night» και να αναζητήσετε κάτι πιο ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Αν πάλι είστε φανατικός θεατής των home invasion/slasher ταινιών και θέλετε να τα έχετε δει όλα, περιστασιακά θα εκτιμήσετε λίγο το φιλμ που σίγουρα δεν είναι και για πέταμα.
Θετικά: Γρήγορος ρυθμός, οι τρομακτικές φιγούρες και μάσκες των δολοφόνων, υψηλή αγωνία και 2-3 εμπνευσμένες σκηνές φόνων.
Αρνητικά: Μέτρια ηθοποιία, τετριμμένο θέμα, προχειρογραμμένο σενάριο γεμάτο κλισέ και προβλέψιμες καταστάσεις.
Συμπέρασμα: Ανούσιο και μέτριο εκτελεστικά φιλμ που αναμασά χιλιοπαιγμένα home invasion/slasher μοτίβα.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η σαδιστική δολοφονία της μητέρας μπροστά στα απελπισμένα μάτια της κόρης της.
- Η δολοφονία ενός άνδρα με παγοκόφτη μέσα στο βαν υπό τους μελωδικούς ήχους του ραδιοφώνου.
- Η αιματηρή μάχη του γιου με έναν από τους δολοφόνους στην πισίνα.