Necropolis Review

Το trash σινεμά τρόμου της δεκαετίας του ‘80 έχει δώσει «διαμάντια» και «διαμάντια» (τα εισαγωγικά δεν μπαίνουν τυχαία) που σήμερα ούτε για αστείο δεν τολμά να δει ο μέσος λάτρης του horror. Μιλάμε για κακές ταινίες που όταν ωριμάζεις ως θεατής αναρωτιέσαι εύλογα «πώς έκατσα και είδα αυτό το σκουπίδι εγώ τότε;». Σ’ αυτή την ιδιόρρυθμη κατηγορία των bad movies ανήκει και το «Necropolis» του 1987, μια χαβαλεδιάρικη exploitation/horror ταινία που κινείται γύρω από το θέμα της σατανικής μαγείας παρουσιάζοντάς την όμως μέσα από ροκ ντύσιμο και αισθητική.

Η ταινία ξεκινάει με πλάνα από τον 17ο αιώνα όπου στο παλιό Νέο Άμστερνταμ (αργότερα έγινε Νέα Υόρκη) ένα τσούρμο κατοίκων σκοτώνει μια διαβολική μάγισσα που θυσίαζε παρθένες για να διατηρηθεί στη ζωή αιώνια. Η ίδια μάγισσα λοιπόν επιστρέφει στη μοντέρνα Νέα Υόρκη του 20ου αιώνα αναζητώντας άλλη μια παρθένα για να πετύχει τα νοσηρά της σχέδια και ταυτόχρονα «ρουφά» τη ζωή ανυποψίαστων πολιτών αναβιώνοντας την διαβολική της σέκτα. Μια τραγική και ατάλαντη ομάδα αποτελούμενη από ένα νέγρο ιερέα, έναν αδιάφορο μπάτσο και μια αθώα «παρθένα» (η οποία τελικά γίνεται και στόχος της μάγισσας) συνεργάζονται στη διερεύνηση των φόνων και έρχονται σε αναπόφευκτη σύγκρουση με τη μάγισσα.

Η ταινία δεν έχει αρχή και τέλος με την προχειρότητα να είναι ολοφάνερη σε όλους σχεδόν τους τομείς. Σκηνοθεσία, σενάριο, χαρακτήρες, ερμηνείες, διάλογοι κλπ. κινούνται σε ερασιτεχνικά επίπεδα. Ωστόσο υπάρχει το στοιχείο του «cult» στο image κυρίως της κακιάς μάγισσας του έργου και των δαιμονικών υπηρετών της. Η μεν μάγισσα έχει προσαρμοστεί στους καιρούς της σύγχρονης Νέας Υόρκης υιοθετώντας punk κόμμωση και μαύρη ροκ ενδυμασία. Η ροκ κουλτούρα ενισχύεται κι από τη μηχανή που οδηγεί. Το συνολικό look της βγάζει αγριάδα και αισθησιασμό. Οι πράξεις της όμως επιβεβαιώνουν τον evil χαρακτήρα της. Συγκεκριμένα μπορεί μέσω της μαγείας της να επηρεάζει το μυαλό των θυμάτων παρακινώντας τα να σκοτώσουν ή να αυτοκτονήσουν ή να παραδοθούν ολοκληρωτικά σ’ αυτήν ώστε να τους απορροφήσει τη ζωή. Οι υπηρέτες της εμφανίζουν παραμορφωμένα πρόσωπα μοιάζοντας με ζόμπι ενώ οι μανδύες και οι κουκούλες τους τούς προσδίδουν μια τυπική dark και απειλητική εικόνα.

Η γοητευτική LeeAnn Baker που υποδύεται τη μάγισσα έχει παίξει δευτερεύοντες ρόλους σε διάφορες low budget ταινίες (συχνά της sci-fi συνομοταξίας) στη δεκαετία του ’80 όπως «Mutant Hunt», «Breeders» και «Galactic Gigolo». Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας σταμάτησε να εργάζεται στον κινηματογράφο.

Παρά την γενικότερη παρακμή που χαρακτηρίζει το «Necropolis», θεωρώ πώς ένα ολοκληρωτικό θάψιμο δεν είναι δίκαιο ειδικά για όσους παραμένουν ρομαντικοί λάτρεις του ελαττωματικού τρόμου χαμηλού budget. Τα cult στοιχεία και μερικές σκηνές ανθολογίας όπως η κλασική σκηνή με την μάγισσα να εμφανίζει έξι μαστούς (!) από τους οποίους ταΐζει τελετουργικά τους υπηρέτες της σαν Άρτεμη της Εφέσου προκαλούν ενθουσιασμό αλλά και συγκινητικές αναμνήσεις από μια άλλη, πιο βρώμικη και παρακμιακή εποχή του παρελθόντος.

Σκουπίδι; Ναι αλλά με στιλ! Σαβούρα; Εννοείται, αλλά απ’ αυτές που συνηθίζουμε να κρατάμε στα ντουλάπια μας για έναν αξιοπερίεργο λόγο μαζί με τα πιο χρήσιμα πράγματα. Ο λόγος μάλλον εντοπίζεται στην cult φιγούρα της διαβολικής μάγισσας.

Θετικά: Αλήτικη ροκ αισθητική, παρακμιακός cult χαρακτήρας, λαχταριστή πρωταγωνίστρια στη θέση του «κακού»,γενικότεραπαρακμιακή εικόνα που για έναν περίεργο λόγο κερδίζει κάποιες συμπάθειες από τους πιο ανεκτικούς cultάκηδες.

Αρνητικά: Ατάλαντοι ηθοποιοί, ερασιτεχνικές έως γελοίες ερμηνείες, αδύναμο σενάριο, σκηνοθεσία της πλάκας.

Συμπέρασμα: Προσοχή! Η ταινία είναι απαράδεκτη από τεχνική/ποιοτική άποψη. Ωστόσο οι λάτρεις του παρακμιακού cult τρόμου με πιο ανεκτά κριτήρια αξιολόγησης μπορούν να περάσουν καλά βλέποντας το «Necropolis». Πόλος έλξης η σαγηνευτική και κακόβουλη πρωταγωνίστριά του.

Βαθμός:

Gore: