Γαλλικός κινηματογράφος με εξαίσιες ερμηνείες και καταπληκτική ατμόσφαιρα. Η ταινία καταπιάνεται με την εμμονή του επιστήμονα να καταφέρει το ακατόρθωτο. Για να το καταφέρει όμως, πρέπει να σπάσει ηθικούς κανόνες αλλά και νόμους των οποίων η παράβαση επιφέρει σοβαρές συνέπειες. Μέχρι που μπορεί όμως να φτάσει ο άνθρωπος για να κάνει ευτυχισμένο όχι μόνο το αγαπημένο του πρόσωπο, στην παρούσα περίπτωση την κόρη του, αλλά και για να ικανοποιήσει και το δικό του εγώ; Μέσα από το ρόλο του γιατρού (Pierre Brasseur) βλέπουμε ένα σκληρό άνθρωπο που καταπατά τα πάντα για την επιστήμη. Δίπλα του η γραμματέας του (Alida Valli) παρουσιάζεται πιο εύθραυστη αλλά υπάκουη στις επιθυμίες του. Και τέλος, η τραγική μορφή της κόρης (Edith Scob) που υπομένει στωικά οτιδήποτε για να αποκτήσει πάλι το πρόσωπό της.

Όταν η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ταινιών του Εδιμβούργου το 1960, κατά την διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, λιποθύμησαν εφτά άτομα στον κινηματογράφο.

Η ταινία είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, με ηθικά διλήμματα και προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στο θεατή. Μπορεί να δικαιολογήσει κανείς τις αποτρόπαιες πράξεις του γιατρού; Την στάση της βοηθού του; Αν ο θεατής ήταν στην θέση του γιατρού θα έκανε τα ίδια; Υπάρχουν όρια τελικά στην επιστήμη; Ο γιατρός είναι θύτης ή θύμα των περιστάσεων και των αδυναμιών του; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα περνούν από το μυαλό του θεατή κατά την διάρκεια της ταινίας.

Η ταινία δεν έχει ιδιαίτερες σκηνές τρόμου ή εκπληκτικά εφέ. Με την απλότητά της όμως και τα δυνατά συναισθήματα που δημιουργεί καταφέρνει να καθηλώσει τον θεατή. Η Edith Scob είναι μοναδική στον ρόλο της. Μιας και είναι αναγκασμένη να φορά μόνιμα μάσκα για να καλύπτει το πρόσωπό της, καταφέρνει να περνά στον θεατή τα αισθήματά της με τις κινήσεις του κεφαλιού, με το βλέμμα της και με την στάση του σώματός της.